Aleksandra Vrebalov (1970, Srbija/SAD) je diplomirala kompoziciju na Akademiji umetnosti u Novom Sadu (1992, M. Štatkić) i magistrirala u Beogradu (1993/94, Z. Erić) i San Francisku (1995/96, E. Armer). Radila je kao asistent na Akademiji umetnosti u Novom Sadu. Danas živi i radi u Americi ostvarujući izvanredno uspešnu kompozitorsku i pedagošku karijeru. Gost-profesor na Akademiji umetnosti u Novom Sadu. Njen muzički jezik polazi od postmoderne orijentacije sa povremenim korišćenjem modela iz folklora, pop i rok muzike, ponekad uključuje okretanje tonalnosti i svojstveno joj je jasno oblikovanje forme. U opusu se izdvajaju Vremena za orkestar, Gudački kvartet br. 1 i br. 2, Elegija za N. N., Orbite za orkestar i dr. Dobitnik je brojnih nagrada i priznanja za kompozitorski rad, između ostalih i dvostruki dobitnik Mokranjčeve nagrade: za 2009. godinu za kompoziciju Stanice za vokalne soliste, hor i orkestar i za 2011. godinu za operu Mileva koja je premijernoizvedena u okviru proslave 150 godina Srpskog narodnog pozorišta u Novom Sadu a odmah potom na Beogradskim muzičkim svečanostima 25. oktobra 2011. u Centru Sava. Potom je delo izvođeno u Zagrebu (12. decembar 2012) i na Armel operskom festivalu u Segedinu (12. oktobar 2012). Osim Mokranjčeve nagrade, autorka je za ovu operu dobila priznanje časopisa Muzika klasika kao kompozitor godine (za 2011) i zlatnu medalju Jovan Đorđević Srpskog narodnog pozorišta u Novom Sadu (2012).
Opera Mileva ima dva čina (10 scena), napisana je za simfonijski orkestar, hor, deset solista i traku sa dokumentarnim materijalom (glas Alberta Ajnštajna i tamburaški orkestar). Kompleksan lik Mileve Marić tumače dve pevačice – lirski sopran za mladu, idealističnu Milevu i dramski sopran za Milevu u poznijim godinama njenog braka sa Ajnštajnom, što izražava različite i često konfliktne psihološke tendencije naslovnog lika.
Libreto je napisala Vida Ognjenović na osnovu njene drame o Milevi Marić. Libreto uključuje odlomke iz Šekspira, i Urworte, Geteovu poemu. Jezici opere su srpski, engleski (citat iz Šekspira i objašnjenje formule E=mc2 kada je korišćen Ajnštajnov glas) i nemačkom (citat iz Geteove poeme i Ajnštajnova pisma Milevi).
Delo je imalo snažan pozitivni kritički odjek u dnevnoj štampi, na radiju i televiziji, kao i stručnim časopisima. Pozitivne recenzije može da ilustruje izvod iz kompleksnog afirmativnog odjeka u hrvatskoj štampi:
„Riskirajući upadanje u rodne stereotipe, mogli bismo Milevu Aleksandre Vrebalov i Vide Ognjenović definirati kao ‘žensku operu’. Ta se teza ne temelji samo na rodnoj pripadnosti autorica i protagonistice. Naime, čitavo djelo prikazano je iz ženske perspektive – ne samo one podvojene Mileve Marić (koju istodobno tumače dvije pjevačice – ‘Mileve junior’ i ‘Mileve senior’) nego i drugih ženskih likova – Milevine sestre Zorke, majke (‘Gospođe Marić’) i Milevinih prijateljica Milane, Ružice i Helene. Muškarci su ovdje – uključujući i sâmog Alberta (Einsteina) – uglavnom puki dekor, sredstvo u pripovijedanju jedne primarno ženske priče. Isto vrijedi i za zbor, koji u jednom trenutku, režijskom intervencijom, i doslovno postaje bezličnim. Sve ove dramaturške ideje svoj su odraz našle i u glazbi Aleksandre Vrebalov. Na prvi pogled, riječ je tipično postmodernistički šaroliko eklektičnoj partituri, u kojoj se citati vojvođanskog folklora iMozartove Čarobne frule pojavljuju rame uz rame uza suvremeniji glazbeni izričaj, uključujući i povremeno korištene elemente elektroničke i konkretne glazbe. Ipak, valja obratiti pozornost na način na koji je skladateljica koristila pojedine elemente – ondje gdje su citati i parafraze prepoznatljivi služe tek kao ilustracija, dok dublje značenje dobivaju tek kasnijom preradom, dekontekstualizacijom i dekonstrukcijom unutar izrazito samosvojno oblikovanog glazbenog izraza. Glazba, uostalom, ima posljednju riječ – u završnom dvopjevu ‘Mileve senior’ i ‘Mileve junior’ nakon posljednjih otpjevanih riječi pjevačice još dugo nastavljaju vokalizirati u opsežnom finalu, koji je usprkos izostanku riječi – a uvelike i upravo zbog njega – možda i najpotresniji trenutak čitave opere.” (Zarez, 20. prosinca 2012)
Žiri je u obrazloženju istakao:
„Aleksandra Vrebalov je najpre mudro odabrala temu iz života Mileve Ajnštajn a potom i postmoderno osmišljen pravac njene realizacije u kome umetnosti sadejstvuju na savremen i spektakularan način. To je velika opera koja komunicira sa mnogim scenskim formama iz istorije, od antičke tragedije i njene horske prozodije, do pregrejanog romantizma i verizma. U okviru odabrane teme i krajnje osmišljenog koncepta, veoma koncentrisana stvaralačka imaginacija Aleksandre Vrebalov stvorila je delo snažne umetničke vrednosti. Opera Mileva spada u red onih ostvarenja kojima se značajno obogaćuje srpska muzička kultura.”