Vasilije Mokranjac (1923–1984, Srbija) diplomirao je klavir (Emil Hajek, 1948) i kompoziciju (Stanojlo Rajičić, 1951) na Muzičkoj akademiji u Beogradu. Radio je u Muzičkoj školi „Josif Marinković“(1948–52) i Muzičkoj školi „Mokranjac“ (1952–56). Bio je pro­fesor kompozicije na Muzičkoj akademiji u Beogradu (1956–84) i redovni član SANU.

Stvaralaštvo započinje oslanjajući se na klasične osnove ali od samog početka shvatao ih je specifičnim romanti­čarskim senzibilitetom, okrenut tematici odnosa individualnog i kolektivnog načela, betovenskog profila simfonijskog mišljenja sa jako naglašenim dramatskim konfliktima, što posebno dolazi do izražaja u njegovom diplomskom radu (Dramatična uvertira,1950), ali i ranim klavirskim delima i Sonati za violinu i klavir. Slične odlike vidljive su i u prve tri simfonije (1961, 1965, 1967),Divertimentuza gudače i Simfonijetiza gudače, koje ostvaruje kao već zreo kompozitor, sve jasnije iskazujući afinitet prema upotrebi zaoštrenijih sredstava izraza (elementi dodekafonije, polito­nalnost). Okretanje modernom senzibilitetu vidljivo je već u ranim Fragmentimai Igramaza klavir, a ogleda se u primeni bitonalnosti, neo­baroknih principa konstrukcije ciklusa, Skrjabinovog modusa, bartokovske motorike, odblesaka džeza.

Dalja stvaralačka evolucija prati se u delima nastalim sedamdesetih godina – Lirskoj poemi, Četvrtoji Petoj simfoniji, Koncertantnoj muziciza klavir i orkestar, a filozofsko-idejni krug njegovih tadašnjih stremljenja u najčistijem se obliku sublimira u klavirskoj kompoziciji Odjeci, po mišljenju mnogih, najosobenijem klavirskom opusu u celokupnoj srpskoj muzici. U poslednjim kompozitorskim radovima, Poemaza klavir, klavirskom ciklusu Preludijumii Preludijumuza klarinet solo, kompozitor na svojevrstan način pravi rekapitulaciju pređenog puta, dajući još jednom potvrdu o kreativnom činu kao činu intenzivnog suočavanja sa tradicijom, okruženjem, sopstvenim nemirima i dramom.

Intime, svita za klavir (1973), nastala je u zrelom stvaralačkom periodu, iste godine kad i kompozitorovo najpoznatije klavirsko delo – svita Odjeci. Ova svita-poema od osam povezanih stavova počinje muzikom improvizacionog karaktera, nalik preludijumu, na osnovu teme Voda zvira. Naredna tri stava prizivaju Debisija. Uzbuđenje i ekstatična kulminacija drugog stava u trećem popuštaju, vodeći do konačnog smirenja u četvrtom stavu. U prvom delu petog stava motiv iz prethodnog, sada preteći u basu, smenjuje se nekoliko puta sa čežnjivim silaznim motivom, a zatim dolazi do još dublje promene: kroz moćne akordske blokove i oštre ritmičke akcente, kompozicija, do tad uglavnom lirskog karaktera, dobija dramatičan ton, koji će do završetka dela postati tragičan. U šestom stavu kao da se čuje eho prošlosti, atmosfera je nalik monofoniji vizantijskog pojanja. U dva poslednja stava, nakon reminiscencije na opsesivan energični odsek petog stava, kompozicija ogromnog zvučnog i emotivnog dijapazona, u početku intimna, meditativna i optimistička, prerasta u zastrašujuću dramu. Muzička ideja u poslednjih nekoliko taktova Intime enigmatična je, kao uostalom i ličnost samog kompozitora.