Leo Brauer (1939, Kuba) kompozitor, gitarista i dirigent, rođen je u Havani u muzičkoj porodici. Gitaru je počeo da uči sa trinaest godina, na podsticaj svog oca, koji je i sam amaterski svirao ovaj instrument. Prvi javni nastup imao je sa sedamnaest godina, a ubrzo počinje i da komponuje. Među ranim kompozicijama su Preludij (1956) i Fuga (1959) u kojima se ugleda na Bartoka i Stravinskog. Godine 1959. muzičko obrazovanje je nastavio u Americi; kompoziciju je studirao na njujorškom Džulijardu i Hart koledžu u Hartfordu. Po povratku na Kubu, aktivno je delovao u filmskoj industriji; komponovao je muziku za preko pedeset filmova, od kojih su neki stekli svetsku popularnost. Takođe, u to vreme bio je na čelu eksperimentalnog muzičkog odseka na Kubanskom filmskom institutu. Od 1961. do 1967. godine predavao je kompoziciju na Muzičkom konzervatorijumu u Havani. Godine 1981. imenovan je za glavnog dirigenta Nacionalnog simfonijskog orkestra Kube. Brauerov raznovrstan opus obuhvata brojna ostvarenja za gitaru, udaraljke, klavir i preparirani klavir, zatim, balet i nekoliko dela za orkestar. Dok se u ranim kompozicijama ispoljava uticaj kubanskog folklora, u kasnijim radovima se više okreće minimalističkim postupcima. Inspirisan muzikom koju je 1961. čuo na festivalu Varšavska jesen, sredinom šezdesetih godina postaje jedan od vodećih predstavnika kubanske avangarde. Brauer je prvi kubanski kompozitor koji je primenjivao aleatoriku i otvorenu formu u svojim kompozicijama. Međutim, 1980. kompozitor se vraća „novoj jednostavnosti“; uz povratak afro-kubanskim korenima i primenu minimalističkih procedura kreirao je osoben idiom koji je nazvao „nacionalnim hiper-romantizmom“.

Sonata za gitaru komponovana je 1990. godine za čuvenog solistu Džulijana Brima, koji je ovo delo premijerno izveo naredne godine. U prvom stavu kompozitor kombinuje fandango, brzi španski ples andaluzijskog porekla, i bolero, španski ples umerenog tempa. Drugi stav je inspirisan sarabandom u stilu Aleksandra Skrjabina. U finalu Brauer upućuje na tokatnu tehniku popularne Toccata con lo scherzo del Cucco italijanskog kompozitora Bernarda Paskvinija.