Srđan Hofman (1944, Srbija), studije kompozicije završio 1968. godine na Muzičkoj akademiji u Beogradu (danas Fakultet muzičke umetnosti) u klasi Stanojla Rajičića, a potom u istoj klasi i magistrirao 1972. godine. U dva maha bio na kraćim usavršavanjima u inostranstvu. Deluje kao kompozitor, profesor emeritus kompozicije na Fakultetu muzičke umetnosti i višemedijske umetnosti na Univerzitetu umetnosti u Beogradu, te kao osnivač i šef Tonskog studija Fakulteta. Bavi se i teorijskim radom vezanim za problematiku savremene muzike, a autor je većeg broja studija objavljenih u stručnim časopisima i knjige Osobenosti elektronske muzike.

Opus Srđana Hofmana sačinjavaju brojna orkestarska, vokalno-instrumentalna, kamerna, elektroakustička, solistička i horska dela. Dobitnik je mnogih nagrada, između ostalih i prvih nagrada Tribine kompozitora za delo Koncertantna muzika (1994) i delo Znakovi (1995), nagrade Stevan Mokranjac za delo Gledajući u Ogledala Aniša Kapura (2011), nagrade Kompozitor godine za delo Ogledalo (2012), nagrade Udruženja kompozitora Srbije i Velike plakete Univerziteta umetnosti u Beogradu.

Kompozicija Kroz kutije zvuka 2 za klavir i elektroniku, nastala je 2016. godine kao nastavak dela Kroz kutije zvuka 1 za klarinet, violinu i klavir. Ove kompozicije se mogu izvoditi i u nizu, kao diptih povezan krajem prvog „stava”, koji je ujedno i početak drugog.

Kutiju shvatam kao jasno omeđen (i tim međama definisan) zatvoreni prostor u kojem čuvamo dokumenta, beleške, fotografije, predmete… vezane za određenu svrhu ili upotrebu, ili one koje se odnose na neku osobu, neki događaj, vremenski period… Zvuk se pak rasprostire slobodno i nepredvidivo, a ako može biti „uhvaćen”, klasifikovan i smešten u za njega „određenu” kutiju, znači da sadrži neku karakterističnu, prepoznatljivu osobenost kojom se ukazuje na neki žanrovski, ili stilski manir.

Kompozicija Kroz kutije zvuka 2 (kao i diptih čiji je ona drugi deo), građena je od nekoliko jednostavnih motiva koji u svom nepredvidivom, naizgled asinhronom prostiranju, povremeno „upadaju” u kutije različitih, diskretno evociranih muzičkih stereotipa. Zvučni sadržaj dela ostvaruje se „na licu mesta”, kombinovanjem procesovanja zvuka koji proizvodi akustički klavir, pripremljenih elektronskih sekvenci i direktnog „sviranja” na kompjuteru putem MIDI klavijature.