Ruben Serusi (1959, Urugvaj), kompozitor i gitarista rođen u Montevideu, Urugvaj, 1. januara 1959. i nastanjen u Izraelu od 1974. godine. Serusi je završio studije komponovanja magna cum laude na Muzičkoj akademiji Univerziteta u Tel Avivu pod mentorstvom Leona Šidlovskog. Njegova dela, komponovana za razne kombinacije instrumenata, u Izraelu izvode najbolji izvođači i orkestri, a često ih izvode i čuveni ansambli u inostranstvu, kao što su Ensemble Moderne, ansambl Oriol, New Julliard Ensemble, Cuarteto Latinoamericano, Continuum New York, Moskovski studio za novu muziku, ansambl Mosaik i dr.

Među Serusijevim priznanjima i nagradama, ističu se sledeće: uvršćenje u selekciju Međunarodnog društva za savremenu muziku (ISCM) u Varšavi 1992, dve nagrade Društva autora, kompozitora i izdavača muzike u Izraelu (ACUM) 1992, nagrada na konkursu Izraelske filharmonije za orkestarsko delo 1993. godine, Nagrada Predsednika vlade Izraela u oblasti komponovanja 1995. godine, kao i životna nagrada ACUM-a 2012. godine.

Ruben Serusi je predavač Muzičke akademije „Buhman-Mehta“ Univerziteta u Tel Avivu, gde od 2004. godine vodi studijski program komponovanja.

Jazz… à propos de Matisse za klavirski trio (1991) – naslov se odnosi na knjigu isečaka Anrija Matisa (1946) koja, između ritmičnih i živopisnih tabli isečaka, sadrži i tekstove pisane umetnikovom rukom. Pomalo prozaično, tekstovi izražavaju istu poetsku atmosferu koja nadahnjuje i isečke.

U kompoziciji sam nastojao da stvorim zvučne slike živih i oštrih boja, s gotovo grafičkim i vizuelnim odlikama. One su postavljene u okviru kontinuirane muzičke proze, koja se na početku razvija od nejasnoće i zamagljenosti do tačke na kojoj se njen oblik ukazuje kao sklonost ritmičke percepcije u duhu „svinga“.

Tokom čitavog dela, kao da je reč o reakciji na neodoljivi zov osnovnog ritma, pomalja se muzički obrazac u različitim izdanjima, od dubokog donjeg registra do najvišeg i najsvetlijeg, stvarajući razne „slike“, kao neka vrsta muzičko-grafičke metafore. Pri kraju dela je kratka rekapitulacija svih „slika“ iz kompozicije, impresija nalik mozaiku, što pojačava njihov plastični aspekt i potvrđuje razliku u odnosu na muzičke procese koji se odvijaju u vremenu.