Branka Popović (1977, Srbija) diplomirala je na Odseku za muzikologiju i na Odseku za kompoziciju u klasi Zorana Erića na Fakultetu muzičke umetnosti u Beogradu. Postdiplomske studije kompozicije, Master of Music in Composition, završava u Londonu na Guildhall School of Music and Drama, u klasi Džudit Bingam. Na istoj školi, u okviru Student Fellowship programa, ostaje još godinu dana kao Composition Fellow. Doktorirala je 2013. godine na Odseku za kompoziciju Fakulteta muzičke umetnosti u Beogradu u klasi Zorana Erića.

Kompozicije su joj izvođene u okviru festivala: Svetski dani nove muzike (Bratislava, 2013), Reims Scenes d’Europe 2016, ÁTLÁTSZÓ HANG 2017, International Spring Orchestra Festival 2016 (Malta), Bijenale savremene muzike u Kopru (2014), Festivalul internațional-Zilele SNR-SIMC 2014 MERIDIAN (Bukurešt, 2014), Međunarodna tribina kompozitora, Birtwistle Festival London, Brass Spectacular Glasgow, City of London Festival. Sarađivala je sa eminentnim izvođačima i ansamblima posvećenim interpretaciji savremene muzike među kojima su Stiven Gutman, Elen Ugelvik, Austrijski ansambl za novu muziku (Salcburg), Ansamblul devotioModerna (Rumunija), ARTéfacts ensemble (Grčka), Auris kvartet, ansambli Gradilište, Studio 6, Trio Pokret, Metamorfozis, Gudači Svetog Đorđa, LP duo, Simfonijski orkestar RTS-a i hor Collegium Musicum.

Njena prva kamerna opera Petrograd premijerno je izvedena 2012. godine.

Vanredni je profesor na Katedri za kompoziciju Fakulteta muzičke umetnosti u Beogradu, a u periodu od 2010. do 2015. godine bila je saradnik Trećeg programa Radio Beograda. Od 2015. godine je selektor Međunarodne tribine kompozitora. Osvojila je brojne nagrade za svoje dosadašnje stvaralaštvo, u zemlji i inostranstvu.

O delu

Kompozicija Crne rupe nisu tako crne za violinu, violončelo i klavir nosi vrlo udaljenu asocijaciju na fenomen Hokingove radijacije, zračenja za koje se pretpostavlja da se emituje sa horizonta događaja crne rupe. Crne rupe, objekti izuzetne gravitacione sile, sa čijeg horizonta događaja ništa ne može da izađe, prema Hokingu, ipak emituju neku vrstu zračenja kroz koje se vremenom smanjuje njihova masa i energija i zbog čega, na posletku, nestanu – crne rupe izračuju same sebe.

Klavirski trio evocira ovaj proces kroz guste akordske strukture iz kojih se zatim izdvajaju, izračuju, različita sazvučja, da bi se na kraju muzički tok postepeno utopio u tišinu.