Svetlana Savić (1971, Srbija). Diplomirala je na Odseku za kompoziciju Fakulteta muzičke umetnosti u Beogradu, u klasi redovnog profesora Srđana Hofmana. Magistrirala je na istom odseku, pod mentorstvom redovnog profesora Zorana Erića. Radi kao docent na Katedri za kompoziciju Fakulteta muzičke umetnosti u Beogradu. Komponovala je porudžbine za BEMUS, Međunarodnu tribinu kompozitora, Čelo fest, Obzorja na Tisi i Dane Vlade S. Miloševića. Dobila je dve nagrade za studentsko ostvarenje na Međunarodnoj tribini kompozitora 1996. i 1997. godine, nagradu fonda „Vasilije Makranjac“ 2001. godine i stipendiju Vlade Republike Srbije 2002. godine. Njene važnije kompozicije su Re-verzije za nonet, Sirota, tužna Don Huanova kći za soliste, ženski hor i elektroniku, Quincunx za gudački orkestar, Sustineo i Ekstraverzije za simfonijski orkestar i Pesme o zvezdama za ženski hor i kamerni orkestar. Autor je više članaka objavljenih u časopisima Novi Zvuk i Treći program.
Soneti su osmišljeni kao ciklus kompozicija za ženski glas, violončelo, klavir i elektroniku. Osnovna ideja Soneta je svojevrsno ispitivanje mogućnosti transpozicije pesničke forme u korespondentnu muzičku formu. Obimnu kolekciju uzoraka (semplova) za Sonete predstavljaju govoreni stihovi Mikelanđela, Petrarke, Šekspira i Bodlera, kao i snimci muzike srednjeg veka i renesanse, inspirisane ljubavnom poezijom.
Bodlerovo Cveće zla raste u prvom stavu Soneta, La Douce Nuit. U ovom stavu važan izvor zvučnih uzoraka su i snimci oglašavanja ptica močvarica. Drugi stav, Looking on Darkness donosi esenciju Šekspirovih soneta, u kojima se skrivaju „times in hope“ (vremena nadanja) i gde „blind do see“ (slepi progledaju).