Svetlana Maksimović (Srbija/Kanada) završila je studije kompozicije na Fakultetu muzičke umetnosti u Beogradu u klasi profesora Vasilija Mokranjca. Doktorske studije kompozicije završila je 2006. godine na Univerzitetu u Torontu delom Četiri muzejske sobe. Iako je primarno kompozitor i pedagog, Svetlana Maksimović povremeno piše o muzici, obrađujući različite teme – od srpske crkvene melodije vizantijske tradicije do savremenih muzičkih praksi.

Po odlasku u Kanadu, krajem 1993. godine, radila je u privatnim školama i kao asistent Univerziteta u Torontu. Među delima nastalim u Kanadi, od 1996. do 2006, mnoga su poručena i izvedena na brojnim festivalima: Festival nove muzike u Torontu, Festival muzike žena u Otavi, Festival nove muzike u Vindzoru, Koncerti asocijacije žena kompozitora. Neki od muzičara koji su premijerno izvodili dela Svetlane Maksimović su Skot Sentdžon (Scott St. John), Erika Raum (Erika Raum), Piter Longvort (Peter Longworth), Kerol Fuđino (Carol Fujino), Džejn Medison (Jane Medison) i ansambli Orkestar Kompozitora, Vindzor Simfonija, Simfonijski  orkestar Toronta (TSO), sa dirigentima Gerijem Kulešom (Gary Kulesha) i Suzan Hajg (Susan Heig).

U Srbiji su renomirani muzičari  više puta izvodili  njena dela, među kojima su: Olivera Đurđević, Zorica Dimitrijević-Stošić, Irina Arsikin, Srpski Gudački Kvartet, Simfonijski orkestar RTS sa dirigentima Bojanom Suđićem i Mladenom Jaguštom, ansambl Pro Arte sa dirigentkinjom Biljanom Radovanović. Među njena najznačajnija dela ubrajaju se: Skica za orkestar, Četiri muzejske sobe ( oba za simfonijski orkestar), Približavanje svetlosti, Beli anđeo, i Igre otmenosti (za različite kamerne orkestre), Komadi vremena u mojim rukama (gudački kvartet br. 2), Glasovi (violina), Leto 2001 (klavirski trio), Reminiscencija (violina i klavir), Tri koreografske etide (klavir).

Glasovi (2000), monodrama za violinistu, muzičkim sredstvima koja su delom povišeno dramatična, donose priču o „ispoljavanju stvaralačkog impulsa“, o traganju za dijalogom, osluškivanju koje ipak završava kao „soliloquy“ (govor bez slušaoca). Taj impuls koji se oblikuje „glasom“ idući prema drugome, a kroz vokalni ili instrumentalni zvučni medijum, jedan je od osnova komponovanja. U izvornom smislu to je grubi i nedovoljno oblikovan ton (neobrađeni materijal), zamišljen kao početak, koji potom postepeno vodi do igre tonovima, kraćih melodijsko-retoričkih obrazaca, i zatim do oformljenog muzičkog jezika (pseudobaroknog). Izbor pseudobaroknog jezika samo je jedno od mogućih ishodišta, vezano i za ime Johana Sebastijana Baha, u vreme nastajanja dela.